Whatever Together - A.M. 180 (Grandaddy)

De ultieme festivaltrack van Grandaddy is eigenlijk He's simple, he's dumb, he's the pilot, een bijna negen-minuten durend epos waarvan alleen al de intro bij elk concert met luid applaus onthaald wordt. Onze pianist zal het u op eenvoudig verzoek - en tot vervelens toe - solo coveren, samen met quasi de rest van het oeuvre. Een beetje Grandaddy-fan is echter al blij als ie iemand tegenkomt die weet heeft van het bestaan van de band. En toch: volle AB's, volle (toen nog) Vooruit(en), volle Roma, volle weien, meerdere platen in de Ultratop. De fans zijn trouw.

Wij kozen voor de sample die u rond 3'40" in de achtergrond hoort bij He's simple, he's dumb, he's the pilot en dat is de lead-melodie van A.M. 180, het betere melancholische bliepjeswerk.

Zei er iemand bliepjes?

Het moet de tijdsgeest geweest zijn: Pixies hadden eind jaren '80 het quiet-bit, loud-bit-principe uitgedacht of minstens geperfectioneerd: een zachte strofe, gevolgd door een luid refrein. Zie hiervoor ook Nirvana en later onder andere Foo Fighters en - tja - Linkin Park en de hunnen. Dat klinkt leuk, dat is zeker live qua balans en EQ een pak moeilijker dan het lijkt. Gelukkig kunnen wij spelen op onze eigen mixmachine (met dank aan de drummer), zodat we er eender waar mee kunnen scoren.

De opkomende computertechnologie maakte synthesizermuziek haalbaarder en haalbaarder: de beste bliepjes komen uit de jaren '90!

Meer bliepjes!

Op zeer korte tijd komen er in verschillende genres nummers uit die van opzet en structuur eigenlijk knal hetzelfde doen: bliepjes in het luide tekstloze refrein en een zachte bijna melancholische strofe: Race for the Prize van The Flaming Lips (waarover later op deze blog waarschijnlijk een keertje meer), deze A.M. 180 van Grandaddy en ook Narcotic van Liquido (waarover later op deze blog nooit nog iets).

Melancholische platonische liefde via een lange golf - AM 180 is een langegolf die wel eens door radio-amateurs gebezigd wordt/werd. En dan ultiem romantisch "Whatever Together" zingen, wetende dat de afstand elk contact onmogelijk maakt.

Viel het u ook op dat zowel Race for the Prize als A.M. 180 op een Majeur-7-akkoord beginnen, wat eerder uitzonderlijk is, waarbij het eerste bliepje de "Maj7" is? Elke matige componist (met alle respect, maar toch: sorry Liquido) zou in het refrein de akkoorden F-G-C-F gebruiken. Onze aller Jason Lytle start met BbMaj7 en dat is - redelijk - ongezien.

Elke matige componist zou dit nummer ook in een gewone fourbeat uitbrengen (de 4/4 maatsoort, maar dat wist u wel). Diezelfde Jason Lytle maakt er een 12/4 van, om er halverwege - en stoemelings - 4 maten walstempo (3/4) tussen te gooien. Zelfs als dat Chinees klinkt voor u: luister hieronder eens naar wat er gebeurt rond 2'15". Dat is een wals! Speciaal, op zijn minst. Als je in een dergelijk pop/rocknummer een wals kan verwerken, dan speel je alles samen. Whatever together.