Kids - MGMT

De saxofoonsolo in Simply the Best van Tina Turner, de viool in Suds & Soda van dEUS, de gitaar in Thunderstruck van AC/DC, de drum in In the Air Tonight van Phil Collins, de bas in You can call me Al van Paul Simon, de zanglijn in het middenstuk van Let it Go (Frozen, jawel, topschijf). Ze plaatsen elke covergroep voor een strategisch dilemma, een moeilijke keuze: hoe brengen we dat in godsnaam live?

Veranderen we de structuur zodat we de moeilijke passage kunnen overslaan? Samplen we? Maken we het wat eenvoudiger? Spelen we de sax of viool met een synthesizer? Of laten we het los (dat was een grapje, Frozen, u had het door).

Al die oplossingen zijn heel verdedigbaar. Je kan als covergroep niet van alle markten thuis zijn. Je kan niet alle instrumenten hebben liggen en bespelen - onze bliepjesman zou al lang heel graag Come On! Feel the Illinoise! van Sufjan Stevens coveren, maar dat vraagt toch wat meer volk dan onze huidige bezetting biedt.

Alleen: de keuze die een band maakt, heeft wel zijn gevolgen. Je kan toch niet zomaar één van de beste stukken van een nummer schrappen? Iedereen die een beetje kenner is, zal dat opmerken. Bovendien breng je dan ook niet het originele nummer, maar eerder een nostalgische variant ervan: wie ooit het origineel hoorde of live mocht aanschouwen, zal misschien nostalgisch wegdeemsteren bij uw piano-versie van de viool van Klaas Janzoons. Wie het origineel kent, zal zich moeten behelpen met een flauw afkooksel. Wie het origineel niet kent, zal zich niet aangespoord voelen om het origineel op te zoeken.

Die keuze moesten we dus maken bij Kids van MGMT, een heerlijk dansbaar nummer met herkenbaar intro-riedeltje dat op het eerste gehoor erg eenvoudig lijkt en dat perfect in ons repertoire past: festivalmuziek, ambiance, nostalgisch, dat soort dingen. De tekst gaat over opgroeiende kinderen. De titel komt terug in onze bandnaam. Alles wijst op een traditionele Indie-song-opbouw, met veel variatie in het arrangement. Perfect voor ons repertoire.

Tot minuut 4: een piano-solo als ware het J.S. Bach op LSD (afblijven hé Kids!). Een kleurrijke trip die je alle hoeken van het keyboard laat zien. Een opeenvolging van noten aan een dusdanig hoog tempo dat je er duizelig van wordt.

Live quasi onspeelbaar: op de verder fantastische festivalset in Glastonbury 2014 hieronder, zit MGMT er zelf naast (op 3'02") - kan gebeuren!

Wij beslisten alles live te spelen, ook de onmogelijke solo, dus dat werd: noten uitschrijven, vingerzetting uitschrijven, oefenen, oefenen, oefenen: en de rest is geschiedenis en pure rock&roll. Geen nostalgie bij ons, maar 100% live-muziek. Beloofd.